Veda...

2002 Sonbaharıydı. Akşam erteleme maçında Fenerbahçe Galatsarayla oynayacaktı ve biz evde gündüzden derbiye doğru programlarını izliyorduk. Ekranda hafif kirli sakallı, kot pantolonlu 40’lı yaşlarına yeni girmiş bir adam Fenerbahçeyi yorumluyor inşallah kazanırız diyordu. Babama sordum “Kim bu?” diye. Cevap; “İsmin neden Aykut sanıyordun. Bu o işte. Aykut Kocaman!”

İşte o  an daha önce defalarca ismini duyup, göremediğim insanı görmüş, hemen kahramanım yapmıştım.

O hep bizden uzaktaydı, ama bizim evde Fenerbahçe maçları dışında hep onun yönettiği takımların maçları izleniyor, destekleniyordu. Bir gün gelecek yollar birleşecekti. Oldu da 2009 yılında, Sevgili “Dede” lakaplı Aragonesimizin ardından teknik adam olarak Daum’u geri getirip Sportif Direktör olarak da evladımız, çoğumuzun kahramanı , efsanemiz Aykut Kocaman ile Fenerbahçe camiasının yolları tekrar birleşiyordu.

O sezonu hangimiz unuttuk ki. O uykusuz geçen Mayıs gecesinin sabahı ilk sözümüz artık hoca Aykut Kocaman olsun, zaten şampiyon olamıyoruz bari mutlu olalım, Fenerbahçe olalım fikirlerine uyanıyorduk.

Bir Haziran günü açıklandı. Fenerbahçe Sportif Direktörü ve Teknik Sorumlusu “Aykut Kocaman”!
Önce Trabzon maçında açılan “Kocaman Umutlarımızın Sahibisin” pankartı, ardından sene sonu şampiyonluk. Mutluyduk, her şey istediğimiz gibiydi ta ki o kara Temmuz ayına, Temmuz’un 3’üne kadar. “Düşürün” dedi Kocaman Adam. “Biz söke söke, alnımızın akıyla aldık, gerekersi en dipten gelir yine zirveye otururuz.” Hepimiz sesi oldu.

Başkan içeri girdi başkan oldu,
Yöneticiler sessiz kaldı yönetici oldu,
Taraftarın sesi oldu…
Kupalar, istatistiklermiş; ben bunları bilmem birader. Bu adam çıktı içimizden biri oldu.

Gün geldi diğer bir efsanemizle sorunlar yaşadı. İkisini de sevdik; burada kalana daha çok sahip çıktık.

Çok isyan etti, yeri geldi dayanamıyorum dedi, bırakıp gitmeyi düşündü. Arkasında olduk.
Seneyi bitirdik. Artık her şey bizim lehimize derken tam da transfer hayalleri kurarken yine sabah saatlerinde o acı haber. “Aykut Kocaman İstifa Etti”

İnanmak istemedik, medyanın oyunudur dedik. Ama olmadı, bu sefer geri dönmedi.
Fenerbahçede işi yarım kaldı. Yüreklerimize yaşattığı heyecan yarım kaldı. Bizi yarım bıraktı.
Çok vedalar gördük, hiç biri bu yılkiler kadar koymadı.
“Lefter’inle, Aykut’unla, Alex’inle gürle hey” dedik. Hepsini kaybettik.

Olsun biliyoruz yine bir gün “Fenerbahçe’nin sana ihtiyacı var” diyecekler, hiç düşünmeden gelecek.
Bir takım çalıştıracak şimdi yine. İçten içe onu da destekleyeceğiz. Gülmüyor diye eleştirilen yüzü gülsün diye bekleyeceğiz. Artık mutlu olsun isteyeceğiz..

Sen mutlu ol hocam. Elbet yollarımız kesişecek, elbet yine kavuşacağız. İşte o gün gerçek Fenerbahçe düşmanlarından beraber hesap soracağız.

Senin adını taşıyan yüzlerce Aykut’tan birisi…